Waar zijn de toeristen?

Lieve allemaal,

Velen van jullie vragen ondertussen om een update, en terecht, dus hier zit ik dan. De tijd vliegt hier en we spenderen niet tot nauwelijks tijd op internet of op onze telefoons, bij dezen dan ook maar een excuusje voor de contactgestoordheid onzerzijds :). Laat ik beginnen met dat we heel erg gelukkig zijn! 24 november was het dan eindelijk zover: onze grote Thailandreis stond op het programma. De vlucht is (redelijk) plezierig, met dank aan Rob’s lengte van 1.90 meter. Ze moest het even checken in zijn paspoort, maar onze vraag om zitplaatsen met meer beenruimte wordt gehonoreerd. Ri-ant. Ik reis nooit meer zonder Rob in ieder geval :). Het vliegtuig brengt ons in Bangkok, waar we direct met onze neus in de chaos en in de hitte(!) vallen. Al snel blijkt Bangkok alleen maar heel leuk. Het verrast ons. Wij vinden het veel leuker dan we in vele verhalen hebben gehoord. We lopen veel rond (dan kijk je je ogen al uit), ‘leren’ op straat eten (dat was even wennen) en doen het Grand Palace en Chinatown aan. Precies natuurlijk op een dag dat de koning (zijn naam is Bhumibol) ook voor een ceremonie naar het Grand Place komt en dus heerst er vooral veel chaos. De grote Buddha krijgt namelijk zijn winterkleertjes aan… Maar die chaos is niks geks blijkt nu, hoe meer Thailand, hoe meer je doorkrijgt dat het hier altijd gewoon een grote maar mooie wirwar van activiteit is. Toch is het na 2 dagen wel weer genoeg geweest en pakken we onze biezen. Na ‘s ochtends nog een tevergeefse zoektocht naar banken die onze pinpassen willen accepteren (thank God voor creditcards), pakken we onze spullen en gaan opnieuw naar het vliegveld. We hebben besloten om naar Ko Samui te gaan, een eiland in het zuiden van Thailand. Laat geboekt, dus geen plaatsen naast elkaar… De vlucht was rampzalig (Madelief) dan wel prima (Rob), maar bovenal effectief, want een klein uurtje later strappen we uit in een klein paradijs. De verhalen over Ko Samui verschillen, met name omdat het er zo toeristisch zou zijn. Dat is waar, maar we komen dan ook niet om veel te doen. We boekten een of andere idyllische villa met buitenkeuken en home cinema (buiten) en een privezwembad en op de planning staat dan ook helemaal niks. Laat het relaxen maar beginnen!

Maar dan heb je aan ons toch niet echt een goeie… De eerste avond (papayasalade op straat bij een superlief vrouwtje en daarna een dvd) en dag (zwembad, boekje, dutje, repeat) lukt dat nog enigszins, daarna niet meer. Relaxen is overrated! Om een uur of 4 begint het te kriebelen en we gaan er toch weer op uit. Morgen willen we een scooter huren en het eiland gaan verkennen. Zo gezegd, zo gedaan, de volgende dag staan we megavroeg (want niet moe dus geen slaap) naast ons bed te trappelen. Kom maar op met die scooter! We vertrekken in willekeurige richting met raketachtige snelheid. (Voor wie het wat zegt: de motor is 125 CC). Het ding gaat tachtig en mijn NL scooter kan alleen maar dromen van hoe hard hij optrekt. Een feest! Het is vechten om wie mag rijden. Dat is overigens wel een uitdaging: ze rijden hier links. Went snel en al gauw rijden we langs de mooiste kustlijn, over bergen en dwars door de jungle. De locals rijden als gekken en allemaal zonder helm. Of wij als gekken rijden laat ik in het midden, maar een helm hebben we wel op (ja, mama). We worden al snel overvallen door een dikke regenbui, zoals wel vaker hier. Dat hindert niet, want het is een prima excuus om de zoveelste massagesalon in te duiken. Maar ook dat blijft wennen: Thaise massages zijn HARD. Gekraakt staan we na een uur weer buiten en vervolgen de tocht. We rijden en we rijden en we rijden. Tot we bij een waterval komen. Dit is een gigantische klim in de bloedhitte, maar het is zo ongelofelijk mooi. Het is ons eerste echte avontuur: we glibberen over rotsblokken, houtje touwtje bruggen (duidelijk gemaakt voor de mini Thai) en tussen takken en bebossing door. De wortels van de bomen lijken gemaakt om je te laten struikelen, ze zijn overall en in de raarste vormen (ik denk meerdere keren dat het een slang is). Puur natuur en groen zoals je in Nederland nauwelijks meer ziet. Beneden kan je op olifanten rijden en met tijgers op de foto, maar daar lopen we maar met een grote boog omheen. Weer rijden we verder en stoppen alleen nog maar om te eten. Wauw wauw wauw wat kunnen die mensen hier koken. En het is altijd en overal. Een enkel karretje, een (overdekte) markt, een tuktuk met een hele keuken er in: je hoeft hier geen honger te lijden. We eten springrolls en andere seafood, we drinken een kokosnootje. Ik kan hier wel aan wennen! De terugweg blijkt iets lastiger en ons hotel ligt niet echt in toeristische delen dus even breekt de paniek uit. Thai doen niet aan borden, dan wel plaatsaanduidingen. In ieder geval niet in talen die wij begrijpen. Maar uiteindelijk komen we natuurlijk toch thuis en vleien we ons weer langs ons zwembad. We eten op het strand, nog geen 2 meter van de branding. Dit smaakt naar meer!

Zo vliegen de dagen op Ko Samui voorbij. We verlengen de scooter en uiteindelijk zijn we het hele eiland over geweest. We spenderen tijd in Bo Phut en Chaweng en door de toch wel wat vele regen “moeten” we steeds maar in de watten gelegd worden in massagesalons. Zo wordt Rob onder andere pedicure- en manicureontmaagd. Hoewel eerst steeds met enige weerstand, gaat hij het steeds leuker vinden: “dit moeten we thuis elke week doen, hey, samen” en “schone voeten en handen zijn toch belangrijk?!”. Tot slot: “Wel jammer dat ik precies vandaag mijn roze shirt aan heb”. Droomman, he?! Op de laatste dag willen we graag vast uitzoeken hoe we hier weer weg kunnen. Dat wordt dit keer geen vlucht maar de boot (ferry) naar het vaste land. De ‘gewone’ ferry zien we wel op de borden maar toch komen we bij de verkeerde pier en daar kopen we per ongeluk een veel te duur kaartje voor een veel te hippe boot. Geeft niet, leer je van ;). Rob is wel enthousiast, het is een of andere bla bla boot met vet veel pk en die gaan hard enzo. De laatste dag op Ko Samui beginnen we met onze ondertussen rituele duik in het zwembad (meteen na het wakker worden) en bakken we een ei’tje in onze buitenkeuken. De reis is een feest. We zijn ruim op tijd in de haven en tijdens het wachten kijken we naar de (vermoedelijk) vissersboten. Bij ons beiden komt als eerste het word piraten op: bontgekleurde boten, gebronsde en onverzorgde mannen al dan niet slapend in een vissersnet gebruikt als hangmat, overal kleren en visattributen. Ze schreeuwen naar elkaar en de mensen op het land. We pakken de hippe boot met wederom adembenemend uitzicht en meren aan in Don Sak. We hebben besloten nog even in het zuiden te blijven, en onze peilen gericht op Ao Khanom (of, in Robs bewoording: Noa Kanon). De Lonely Planet zegt dat het ‘overlooked’ is door toeristen (klinkt als muziek in de oren na Ko Samui) en op internet vonden we een hostel met fantastische recensies: Stella’s resort. Niets daarvan was gelogen: bij aankomst staat ‘Stella’ (echte naam: Dao) ons lachend met open armen op te wachten. Het kost niks maar de kamer is prima. We bestellen meteen een scooter die ons blij verrast: het is een Lilo & Stitch bananenscooter! Op onze gele nieuwe beste vriend racen we meteen Khanom in op ontdekkingstocht. Khanom is zoals gezegd geen toeristische trekpleister (iedereen reist meteen door naar de eilandengroep waar Ko Samui ook bij hoort) en dat merken we: er is werkelijk waar geen toerist te bekennen hier. We zijn verreweg de enige niet-Thai. Zo leuk! Niet overal taxi’s (inclusief bijbehorende irritante chauffeurs), winkels met nepzooi. Letterlijk het leven zoals de Thai dit dagelijks leven. Ongepolijst. Overigens is iedereen bijzonder aardig. Zo lang wij blijven lachen, krijgen we niets dan glimlachen, zwaaien en gastvrijheid terug. De wegen zijn wel zoals we gewend zijn: het ene moment rijd je gewoon nog op asfalt, het volgende houdt die weg abrupt op. Geen mens meer te bekennen. Slechts een afgelegen en overig prachtige baai. We zijn dan ook gedwongen de andere kant op te rijden maar dat blijkt een sublieme keus: we rijden door de prachtigste landschappen: rotspartijen, junglestukken, harde weg, zandweg, uitgestorven en dan weer vol met locals. We hebben uitgebreid de tijd om te kijken en te genieten. Zo anders dan Samui! We voelen ons vrij en spreken nauwelijks, te veel om te bekijken en te bewonderen. De uren vliegen voorbij en uiteindelijk nemene we een weggetje dat ons bij een verlaten strand brengt. Strand zoals strand hoort te zijn: blauwe zee, wit zand en palmbomen. Dit keer hebben we wel heel goed opgelet hoe we moeten rijden en dus vinden we zo de weg terug. We stoppen bij een hele grote markt en hebben de mooiste avond tot nu toe. Er is geen toeristentroep, maar echt Thais koopwaar. Verse groenten, (ongekoeld) vlees, maar ook schoenen, kleding, sieraden en eetstalletjes. We zijn nog steeds de enige blanken en een soort toeristische attractie op onszelf, maar iedereen is zo aardig. Er zijn veel schoolkinderen die allemaal even naar ons moeten zwaaien of iets roepen naar ons. Niemand probeert ons op te lichten, we proberen miljoen nieuwe dingen van de eetstalletjes, maar zijn uiteindelijk een dikke buik maar nog geen 3 euro verder. Omdat we Holland toch best een beetje missen, streamen we ‘s avonds in het hostel de gemiste aflevering van The Voice (Lies en Do i missed you!). Na de helft houdt het ermee op, maar ook op afstand is Anouk nog irritant. Een opluchting!

Khanom houdt ons uiteindelijk (langer dan verwacht) 5 hele dagen bezig. Wat een avonturen, wat een mensen, wat een leven. We gaan op dolfijnentoer, speciaal door Stella georganiseerd. In plaats van een toeristenboot regelt ze een prive toer. Deze maakt al onze stoutste dromen waar. De jeep brengt ons naar de houten steiger die ons op zijn beurt naar het mini houten vissersbootje brengt. Roze dolfijnen is ons beloofd en roze dolfijnen zullen we zien. Deze soort leeft alleen hier en is een ‘rare albino breed’. Het is prachtig weer en al gauw presenteert het ‘roze goud’zich. De dolfijntjes dartelen vrolijk om ons bootje, zo dichtbij en zo ontzettend lief. Het is echt onvoorstelbaar hoe blij je wordt van een stelletje dolfijnen, maar zelfs de kapitein maakt foto’s en filmpjes. Als er 2 zo’n sprong uit het water maken vlak bij ons bootje is het feest helemaal compleet. Prachtige blauwe zee, groene eilandjes en roze dolfijnen, apparently een cocktail voor gelukzaligheid. We meren ook nog bij een onbewoond eiland aan waar Buddha geeerd kan worden (what else is new), maar met opnieuw prachtig uitzicht. Ik struikel over de superlatieven, ik weet het, maar het was gewoon zo’n mooie ervaring! ‘s Middags pakken we maar eens onze scoot. We verbazen ons maar weer eens over het verkeer hier. Het blijft idioot dat scooters gewoon overal mogen rijden en dat ze zo hard kunnen. De borden zijn ook een apart fenomeen. Er zijn borden, maar daar is ook zo’n beetje alles mee gezegd. Meestal is het er 1, in de trant van ‘hier rechts is die en die waterval’ en daarna houdt het op. Je zoek het maar uit. Of zoals in de Lonely Planet staat: “luister of je de waterval al hoort en rijd daarheen”. In mijn geval een lastig advies… Gelukkig hoort Rob wel en laten we nou net naar die ene waterval op zoek zijn. Maar alsnog vinden we de waterval niet. Wel iets wat er op lijkt en opnieuw is het een avontuur. De weg was op een gegeven moment onbegaanbaar (soms zo steil dat zelfs deze scooter er niet omhoog komt) en dus gaan we te voet verder. Een spinklasje aan zweet verder komen we bov en maar de beloofde natural pools zijn nergens te bekennen. Wel adembenemend mooie natuur en daar doen we het ook voor. Omdat we – ook al zo gewoon hier – worden lek geprikt door muggen beginnen we de tocht naar beneden maar weer. Daar zetten we de voetjes in het water en via rotsen vertoeven we toch nog even aan de rand van de ‘waterval’. ‘s Avonds gaan we strijd aan met heet eten (we kiezen niet op pikantheid van een gerecht, maar gewoon waar we zin in hebben), die we dik verliezen. Het blijft intens hier, het hete eten.

De volgende dag krijgen we uitgebreid ontbijt van Stella omdat ik hier gister hard gestruikeld ben over de losliggende stenen en mijn teen goed open ligt. Een klein smetje, maar een dik pak pleisters en ontsmetting erop, want we willen een grot bezoeken vandaag: de Khao Wang Thong Cave. Het bord vinden we en met maar 1 abrupte wegafbreking is de weg ernaar toe voor on seen ei’tje. En ook hier wordt weer bevestigd hoe weinig toeristen hier momenteel zijn. Namelijk nul. Hoe dat kan bij zoals later blijkt zo’n fantastisch grot, blijft een raadsel. In elk geval houden ze een mini feestje bij onze aankomst. We worden meerdere keren (ongevraagd) gefotografeerd en worden gelijk gedirigeerd naar de ingang van de grot. Met spoed moeten we een veel te steile jungle trap op, waar bovenaan trappelend een gids staat. We krijgen zaklampen in onze handen gedrukt en klauteren meteen de grot in. Het is fantastisch. De gids spreekt geen woord engels maar dat maakt helemaal niks uit. We tasten letterlijk en figuurlijk in het duister, maar al snel maakt ook dat niet meer uit. Het is een fenomenaal avontuur. We klimmen, bukken, houden onze buik in in hele smalle stukken, dalen, stijgen, banjeren door de modder en vleermuizen vliegen langs onze nek . We dalen steeds verder af tot we uiteindelijk niet verder kunnen en in een soort ‘balzaal’ terecht zijn gekomen. Een gigantisch hoge en grote ruimte, met overal van die dingen die stalagmieten of stalagtieten heten. Geen idée welke dit waren maar zo mooi van kleur! ‘s Middags rijden we naar Don Sak, waar we vooral heel heel heel erg natgeregend zijn. Het is hier duidelijk nog niet helemaal regenseizoen af. De volgende dag is het hier koningsdag! Dat valt op dezelfde dag als vaderdag en wordt groots en grootser gevierd. De koning is hier immens populair, getuige de mensen die al sinds we hier zijn in gele shirts lopen (de kleur van de koning) en door overal, maar dan ook OVERAL afbeeldingen van de koning en/of zijn vrouw en/of zijn kinderen en/of een geestelijk gehandicapten dan wel een militair. Je kan hier op de snelweg geen 100 meter rijden of er komt alweer een nieuwe afbeelding. Soms meer dan levensgroot. Ondertussen weten we dat Bhumibol dit jaar 88 wordt. We hebben, om niet te veel op te vallen (ahum), ook maar gele shirts gekocht met long live the king erop. Stella is hierdoor bijzonder verrast en zet ons maar weer eens 100 x op de foto. Naief als we zijn hadden we daarna een soort koningsdag a la Nederland verwacht, maar dat viel hier even tegen. Er gebeurt overdag echt nog helemaal niets. De grootste attractie waren wij, 2 blanken in koningsshirts. Geeft niet! We besluiten een rustige dag te houden en het regent ook om de haverklap, dus we wachten de avond af. Stella heeft ons uitgenodigd om mee te gaan naar een ceremonie in Khamon. Zo leuk, want anders hadden we nooit gedurfd om daar bij te gaan zitten. Bij de plaatselijke tempel komen alle dorpelingen bij elkaar en de burgemeester is er ook. Iedereen krijgt een kaars, die we straks moeten aanstekken ‘for luck’. Iedereen is ontzettend hartelijk tegen ons en wil met ons op de foto. En dan… worden we ‘ontdekt’ door de (hoofd)monnik van de tempel. Die sleept ons onmiddelijk mee naar het podium en installeert ons naast de burgemeester, zodat we front row zitten bij het optreden van de Thaise muziekband en dansshows. We krijgen ook borden vol met eten en toetjes en worden van hort naar her gesleept, terwijl de locals gewoon op hun plek moeten blijven. Na dit hele festijn en met het schaamrood nog een beetje op de kaken, nodigt Stella ons thuis nog uit om samen ‘whisky’ (maar het is rum) te drinken. Kunnen we mooi even bijkomen van wat ons daarvoor allemaal overkwam. Het was zo leuk! Haar Thaise vriendinnen komen ook, die vooral vrolijk zitten te giechelen. Als er een paar honden het vuilnis van het hotel proberen open te bijten, pakken ze spontaan hun katapult erbij om op de honden te schieten. Lachen dat ze dat vinden (en wij ook!). Dan komt er een Nederlander aangetuft! De Nederlander (naam vergeten…) komt uit Rotterdam en woont nu in Thailand. Zijn plan is hier te blijven en daarom geeft hij Engelse les op een middelbare school. Hij vertelt ons leuke dingen over Thailand, bijvoorbeeld dat hij al zijn leerlingen moet laten slagen. Of ze nou nooit op komen dagen of niet, een onvoldoende geven is geen optie. Ook vertelt hij dat hij hele slimme leerlingen heeft, die toch niet naar de universiteit gaan, omdat dat onbetaalbaar is hier. Zo zonde! Tot slot vertelt hij over zijn, naar eigen zeggen, schatje in elk stadje hier. Dat is nog best een opgave, want hij zegt dat Thaise vrouwen extreem jaloers zijn. Maar zijn Thaise ‘schatjes’ kennen elkaar niet gelukkig, anders zou het geheid haren uittrekken worden. Zo leer je nog eens wat! Tipsy maar voldaan vallen we in slaap… Morgen gaan we dit prachtige Khanom verlaten…

De nachttrein is zoals continu hier een avontuur. Rond een uur of 9 worden alle zitplaatsen zo hoppa omgetoverd in bedjes. De trein hobbelt en stommelt en het voelt alsof hij elk moment uit elkaar kan vallen, maar wonder boven wonder slapen we allebei prima. Ik lig met m’n hoofd bij het eten van de Thaise vrouwtjes in onze coupe en dus droom ik de hele nacht over eten. Niet verkeerd! Een klein nadeel is wel dat ik moet plassen. De mensen die mij goed kennen, zullen begrijpen dat er geen haar op mijn hoofd is die in deze trein naar de wc gaat. Dat betekende uiteindelijk 12 uur lang + 3 uur vertraging niet naar de wc. Maar het is gelukt! Door deze vertraging missen we de aansluitende trein naar Chiang Mai. Die daarna is vol, op een plaats met geen airconditioning en een houten stoel na. Hier moeten we toch even over nadenken, de reis duurt namelijk opnieuw zo’n 10 uur. Op het station aan de koffie en weer eens een croissantje besluiten we het plan dan maar helemaal om te gooien en nemen de bus naar Sukhothai. Sukhothai is de oude (eerste?) hoofdstad van Thailand en staat op de UNESCO lijst van werelderfgoed. Na zo’n 24 uur reizen komen we er uitgeput aan. Een hotel is gelukkig snel gevonden en dan is het op naar dromenland. De volgende dag staat het historische park op het programma. Dat park herbergt tempels en ruines van tempels en staat bekend om zijn schoonheid en dat iedereen er meestal door heen fietst! Als echte Nederlanders gaat ons hartje daar natuurlijk sneller van kloppen! We zitten echte r wel in het nieuwe Sukhothai en het park is zo’n 13 kilometer verderop. De hostelmedewerker verklaart ons meer dan voor gek dat we dit eind willen gaan fietsen, maar trotse Nederlanders als we zijn doen we dit toch. Na een klein stukje begrijpen we wel waarom. Als fietser deel je hier de weg met scooters, tuktuks en jawel: auto’s. Je fietst namelijk gewoon over de snelweg. Maar het is leuk!! Fietsen hebben we gemist. En we zijn er in no time, want wat is dertien kilometer nou voor een kaaskop? Het park is ook echt de moeite waard en tevreden trappen we weer terug naar huis. ‘s Middags hebben we namelijk een middagje ‘boer zijn’ gepland. Er is hier een ‘organic agriculture project’, waar ze rijst en groente op volledig verantwoorde wijze verbouwen. Een boer zijn blijkt geweldig leuk. We krijgen een privetour want wonder boven wonder is er verder niemand. Eerst worden we in ‘rijstkleding’ gehesen. Paarse kledij en een strohoed. Prima! We verbouwen rijst (van plantje tot verkoopklaar, van fabriekswerk tot met je blote voeten in de koeienstront), we krijgen miljoen lekker eten, bekijken de orchideekas, rijden op een buffalo (…), bezoeken de zoo en leren nog een lesje of twee over (biologisch) groente verbouwen. We hebben blijkbaar ernstig geluk (zoals we dat hier continu hebben voor ons gevoel), want er is toevallig een Engelse tolk aanwezig. En dat maakt wel veel uit, want wat ze allemaal vertelt maakt de toer zo interessant. De mensen die hier werken verdienen niet erg veel, maar leven (zichtbaar) als een hechte familie samen en gooien elke avond hun versgeplukte avondeten recht van het land in hun pan. Puur natuur. Heel indrukwekkend. Onderweg naar huis kopen we de beruchte ‘Dad’-taart (nogmaals excuus voor de mensen met een hartaanval), Rob is namelijk vannacht om 12 uur jarig! De taart blijkt uiteindelijk een ijstaart (dus gesmolten voor we er erg in hadden) en Rob ligt al op 1 oor om 12 uur (haha), maar de volgende ochtend eten we taartsoep en voelt hij zich gelukkig toch nog erg jarig. Het is helaas wel een reisdag, want vandaag pakken we de bus naar Chiang Mai. Alles gaat vlekkeloos en ‘s avonds bezoeken we de o zo bekende Night Bazaar. Het is een gigantische avond/nacht-markt, met vooral heel veel troep maar je kijkt er je ogen uit. We vinden ook nog een internationale food market. Het doet ontzettend denken aan de Nederlands food festivals en heeft dus geen reet met Thailand te maken, maar zorgt er wel voor dat Rob op z’n verjarie aan een heerlijke hamburger zit. En dat is wel weer eens een fijne afwisseling met al dat Thaise eten!!! Chiang Mai is leuk en laid back. Hier vermaken we ons wel! We besluiten te blijven tot zondag.

Vandaag deden we een meer dan fantastische kookcursus. Ik wilde dit al eeuwig, Rob ging met frisse tegenzin, maar opnieuw hadden we de tijd van ons leven. De groep was ontzettend leuk, met 2 oostenrijkse meisjes, 2 Fransen en een Canadees stel. We worden meegenomen naar de markt en daarna koken we 6 courses. Rob is om als hij minutenlang een vlam in de pan heeft en hij door iedereen op de foto wordt gezet. Bevlogen leraren, heerlijk eten, bommetjevol typ ik dus dit verslag af. Morgen gaan we naar de “Grand Canyon” van Chiang Mai. Dat moet hoge kliffen om vanaf te springen bieden en beeldschone plaatjes. Zin in! Vanavond staat dan toch eindelijk een Thaiboxing avondje op het programma. Sorn, Phet, Fren, Mike, Max, Yodphet, Tung en Benz gaan elkaar de hersens in slaan. Wij gaan er lekker naar kijken  Ik deed overigens ook zelf een bokswedstrijdje hier. Met een ballon welteverstaan. Eindstand: ballon 1 – Madelief 0. Ik loop dus al drie dagen met een blauw en dik oog hier. Het ging zo: ik kocht in een crap winkeltje balonnen voor de verjaardag van Rob. Ik wil deze opblazen en op het moment dat ie al op z’n allergrootst is ploft dat ding midden in m’n gezicht uiteen. M’n rechteroog moest het daarbij in het bijzonder ontgelden en blijkbaar kan er dus door de impact een heuse black eye ontstaan. Gehoekt door een ballon. Pijn dat het deed! Alsjeblieft niet te hard lachen. Ik heb er nog steeds een beetje hoofdpijn van haha… En ik sta dus wat minder op de foto’s de laatste dagen, haha!

Dit was het dan (eindelijk) voor nu. Hulde voor degenen die zich door de lap tekst hebben geworsteld. Ik heb geprobeerd wat foto’s toe te voegen maar ik weet niet zeker of het gelukt is.

Wij gaan er weer op uit! Heel veel liefs voor jullie allemaal, we denken veel aan jullie.

Rob & Madie