Only in Thailand....

Hoi allemaal,

Aangemoedigd door alle reacties en mails (waarvoor dank!), het tweede en laatste deel van ons reisverslag… We zijn gebleven in Chiang Mai en daar stond het eerst volgende avontuur op ons te wachten: de Chiang Mai Grand Canyon. De reis er naar toe is (helaas) het spannendst. Het absurde rijden hier (only in Thailand, ondertussen zo’n beetje ons motto hier), zoals al eerder beschreven, lijkt op en rondom Chiang Mai op zijn hoogtepunt.We moeten een flink stuk over snelwegen, waar we continu van de weg worden gedrukt en (mee)racende hartjes hebben. We hebben ons eerste echte bijna-ongeluk. Het scheelt een haartje. Een auto wil afslaan, wij willen rechtdoor en hij schampt onze achterkant. Gelukkig komen we met de schrik weg. Dolblij zijn we als we eindelijk het minuscule bord met Chiang Mai Grand Canyon erop spotten. Rob springt van rotsen in deze indrukwekkende omgeving en ik dobber lekker op een bamboevlotje. Prachtige omgeving. Toch gaat het bijna-ongeluk ons niet in koude kleren zitten. ’s Middags willen we even wat rustiger aan doen en uit de zon en dus nemen we de afslag als een mega bioscoopcentrum tegen komen. We sluiten naar een random film te gaan: Point Break. Draait deze ook in Nederland? We zijn te laat en het is bijzonder rustig, dus we kunnen elke stoel kiezen die we willen. In Thailand is de bioscoop NIET zoals Nederland. Achterin staan hier gigantische relaxstoelen (Lazyboys voor wie ze kent: die met van die mega dikke kussens die je naar achter kan zetten en in elke gewenste stand met knopjes), inclusief dekentjes en kussentjes. Keuze snel gemaakt dus! Gigantische filmliefhebber (not) als ik ben slaap ik in deze immense stoel de halve film, maar Rob geniet van de actie. Als we buiten komen zijn we weer ontspannen! Het boksen hebben we gister overgeslagen en dus gaan we vandaag. Dat is LEUK! Het blijft bijzonder dat mensen voor je neus echt pijn lijden en het toch nog leuk is... Vooral het gevecht van een Fransman die niet verdedigt, maar slechts en alleen kei- en keihard op zijn Thaise tegenstander in ramt die beduusd niets meer weet te doen, is echt heel vermakelijk. We liggen in een deuk. Het laatste gevecht gaat er vrijwel meteen iemand knock out en dus taaien we af. We willen namelijk uit gaan, maar komen van een koude kermis thuis. Uitgaan is hier tot 12 uur ’s nachts en geen seconde langer. Dat moet dus maar opnieuw...

Na alle actie is een rustdag wel nodig. We hebben gelezen over een massagecentrum in Chiang Mai, met een goed doel: vrouwen die bijna uit de gevangenis mogen (binnen 6 maanden) worden opgeleid tot masseuse, geven vervolgens massages en met het geld dat dat opbrengt kunnen zij na hun vrijlating een nieuw leven beginnen. Dat willen we niet missen! Het is echt zo leuk! We moeten even wachten, dus eten we Pad Thai als ontbijt, uiteraard gemaakt door ‘inmates’. De massage is super, al vragen we ons wel de hele massage lang af wat ‘die van ons’ gedaan heeft om in de gevangenis te komen. Ze zien er namelijk zo lief uit! Er wordt uitgebreid gespeculeerd, kan gewoon, want niemand verstaat ons hier toch. De neiging om het daadwerkelijk te vragen onderdrukken we maar ;-). ’s Middags krijgen we van de dame van ons hostel de tip om naar een of ander mega chic hotel te gaan, te doen alsof we er horen, de lift naar de vierde verdieping te nemen en in het prachtige zwembad te duiken. Zo’n leuke tip! Rob krijgt er wel de zenuwen van, wat vrij hilarisch is. Maar het lukt en we hebben een heerlijke middag aan het zwembad in de volle zon. Deze avond gaan we wel uit (nadat we uit een superstomme travestietenshow zijn weggelopen, tot groot ongenoegen van de shemales, ik denk dat ze nog steeds boos over ons napraten), drinken (veel) te veel buckets en belanden katjelam in ons bedje, wat echt heel erg onhandig is, want de volgende ochtend hebben we een minivan geregeld om door te reizen naar Pai. Brak in een auto, een slechte combinatie. Laat Pai nou ook nog eens echt hoog in de bergen zijn en louter te bereiken door gewoon over die bergen heen te rijden, over de meest onmogelijke kronkelweggetjes, retesteil en haarspelendbochten. Laten we nou ook nog een maniak als chauffeur hebben en de combinatie voor een flink misselijkheidsfestijn van mijn kant is compleet. Only in Thailand.... Maar we bereiken Pai, dat dankzij de ligging op, in en rondom bergen later (in betere tijden haha) fantastisch mooi blijkt te zijn. We slapen in een idyllische bungalow, wat verder uit het kleine (party)stadje. De bergen zijn je uitzicht, ’s ochtends word je gewekt door vogels en krekels, ’s avonds douche je er in de buitendouche onder sterrenhemel, die hier elke avond (zo ontzettend mooi) aanwezig is. De eerste avond eten we op Walking Street, de bekendste straat hier en spotten daarna de kleine beer in voornoemde kosmos. De grote blijft zoeken (of is de kleine eigenlijk de grote?), maar het uitzicht blijft fascineren. Uiteindelijk blijven we ruim een week in Pai en onze bungalow. We ontbijten (bijna) elke dag bij the Good Life (ze hebben havermout, yoghurt, scrambled eggs, iets wat tot nu het meest overeenkomt met brood, fantastische koffie en al het andere wat we zo gemist hebben hier), eten elke avond op Walking street en nemen vele massages. We slijten dagen aan het Fluid zwembad, wat vergeven is van backpackers, maar de hele dag in de zon ligt en, misschien wel het belangrijkst, een pingpongtafel heeft. We zijn daar echt niet meer weg te slaan en houden vele toernooitjes. Rob is werkelijk waar virtuoos in tafeltennis. Ik word vooral veel ingemaakt, maar af en toe weet ik een set te pakken, met dank aan het vele tafeltennissen op onze eigen eettafel thuis vroeger. Meestal kan ik toeslaan als hij een paar potjes achter elkaar vernietigend van me wint en naast z’n schoenen (slippers) gaat lopen ;-). Leuk leuk leuk en leuk. De eigenaren zeiden dat er in tijden niet zo veel was getafeltennist .

Maar we zitten niet helemaal stil in Pai. Op een ochtend togen we naar een hotspring. We willen niet naar de bekende, commerciele, en dus kiezen we voor een “natuurlijke” hotspring wat verder weg. De weg ernaar toe is fantastisch. Het gevaar schuilt hier niet in andere weggebruikers, maar in de intense steilheid en bochten. We kunnen op vele stukken niet verder met z’n tweetjes op de scooter, zo steil is het. Ik hike hele stukken omhoog (Rob rijdt), maar dat geeft niet, want de omgeving is wederom prachtig. De hot spring ook!! We hadden gelezen dat je vroeg moest gaan, dat je hem dan nog helemaal voor jezelf hebt. Dat was ook zo! Het water is zo warm (later wordt ons uitgelegd dat dit kan omdat zeewater de bergen in gaat, daar onderin wordt opgewarmd door lava en dan weer omhoog de berg uit wordt gedrukt), zo aangenaam, de natuur om ons heen zo mooi. Helemaal alleen, midden in de jungle, in een warm badje. Het is me wat. We slijten er meerder uren, doen wedstrijdjes stenen gooien om wie mag bepalen waar we gaan lunchen, welke serie we vanavond gaan kijken, enzovoort. Er komen andere mensen, helaas, en dan gaan we weer weg. We rijden door naar het dorp verderop, ook dat was een tip op het internet. Het leven ervaren zoals de Thai dat leven. Er is vooral helemaal niks te doen, behalve de waanzinnige natuur die nooit gaat vervelen en ook hier stuiten we op een weggetje dat zo steil is dat de scooter zelfs niet verder wil met maar 1 man erop. We keren om en slaan weer een balletje of twee aan de tafeltennistafel. ’s Avonds is er een festival met live muziek. 1 zanger zingt alleen maar Disneyliedjes. Wau-wie. We zitten op een hooibaal en luisteren, wederom onder de sterren. Wat een droom deze reis... De volgende dag staan we weer (mega) vroeg op, want we gaan naar de Lod Cave en willen daar zijn voor de hordes toeristen (die een dure toer doen) ook komen. We zijn lichtelijk overmoedig op de scooter geworden. De grot is ruim 50 km verderop (vandaar alle toers...), maar dit denken we makkelijk aan te kunnen. Niets is minder waar. We overleven het, maar daar is alles mee gezegd. We zijn in de bergen en het is WAAN-ZIN-NIG koud. Om niet te zeggen dat ik denk dat ik het uberhaupt in Nederland zelfs nog nooit zo koud heb gehad... Only in Thailand. En dat 50 km snelweg lang. Steile snelweg. Ze hebben hier ook ‘rode bochten’. Bochten die zo steil en haarspelderig zijn dat de weg knalrood is geverfd. Ik heb in ieder geval nog nooit zulke steile wegen meegemaakt. Verkleumd eten we in het dorpje bij Lod Cave pad thai in de eerste zonnestralen om op te warmen. Maar de grot is het waard. Hij is gigantisch, en je gaat er op een bamboeraft doorheen, met gids. Het is er pikkedonker en het is weer klimmen, bukken, leunen; vallen en opstaan dus. De gids spreekt geen engels maar dat hoeft ook niet. Magisch is het. Na de dodemansrit terug naar huis is het hoog tijd voor dutjes. ’s Avonds rijden we naar de “Pai Canyon”. Ze zijn hier klaarblijkelijk dol op de Grand Canyon, want ook Pai veinst er dus een te hebben. Deze overtreft echter wel alle verwachtingen: schitterend is het hier. We gaan voor de zonsondergang, dus we kunnen niet klimmen, maar komen zeker terug. Het is overigens niet bepaald de ‘son in de see sien sakken’, maar wel waanSinnig. De zon achter de bergen zien zakken is ook echt fenomenaal. Het geel en rood van de Canyon, het groen en blauw van de bergen, de lucht, de zon, zo romantisch (op de hordes aan Japanners om ons heen na dan).
De raftdag kan eigenlijk alleen maar worden omschreven als vrij rampzalig, doch een avontuur. We zijn met 2 indiers die – eerlijk waar – niet kunnen zwemmen, noch met hun respectievelijk 1.30 meter en 1.50 meter enige kracht kunnen zetten. Aardig zijn ze wel. De rivier is (te) kalm in het droge seizoen. We moeten dus met name peddelen, wat voornoemde indiers dus nauwelijks kunnen en er is een peddel te weinig meegenomen (door iemand, ik zeg niet wie, maar het begint met de r en eindigt op ob). Het leukste gedeelte is als de ‘rapids’ (stukken waar het water sneller gaat) komen en Rob zich ontpopt als held van de boot. Hij is in zijn element; samen met de guide is hij verantwoordelijk voor het voortstuwen van de boot, hij trekt de paniekerige indier uit het water als hij als eerst er in kiepert (en denkt dat hij blind is geworden omdat hij zn waterbrilletje niet op heeft – i kid you not) en, als we dan toch allen te water gaan in een iets te wilde rapid, grijpt hij mij meteen bij mijn zwemvest en laat niet meer los tot ik in de boot zit. Held he! Na een lange, lange dag zijn we eindelijk bij het einde van de rivier en hebben we overal pijn van het peddelen. Alsof dat nog niet genoeg was maken we opnieuw een dodemansrit naar huis, met een knotsgekke chauffeur. Met 80 km/uur een berg af soms in 90 graden lijkt te staan is gewoon van de zotte. Only in Thailand... We zien onderweg een ongeluk: een auto is door de vangrail het ravijn in gestort/gereden. ‘Oh, accident again!’, gilt de chauffeur. Wij hadden het ook kunnen zijn... Op van de zenuwen komen we in Pai. Morgen besluiten we echt he-le-maal niks te doen. Met enige moeite verlengen we ons verblijf in onze lieve bungalow, het blijft in Thailand doodnormaal dat je als hoteleigenaar geen engels spreekt. Only in...... Onze schouders en knieen doen zo’n pijn van het raften (plus overal blauwe plekken) dat we na ons standaardontbijt bij de Good Life maar weer eens een massage pakken. We houden weer een tafeltennistoernooi en willen bruin worden, maar uiteraard schijnt precies vandaag de zon niet. ’s Avonds eten we zoals altijd op de markt en gaan we naar ‘Spoken words’ in een cafe in het centrum. Dat klinkt net zo zweef als het is. Dat er in Pai veel hippies zijn, was ons al opgevallen, maar dit is klaarblijkelijk hun ontmoetingsplek. De meeste zweve optredens komen voorbij, alles mag en alles kan. Zo luisteren we minutenlang naar ‘Dave’, een Amerikaan die nu al 7 jaar in Thailand is en zich hier bij de hippiecultuur heeft aangesloten. Hij zingt en trommelt een lied wat een eeuwigheid lijkt te duren en de HELE TIJD hetzelfde is. Iets met be free, be happy en ooooooh. Het achtervolgt ons nog dagen, om de haverklap begint 1 van ons het Davelied te zingen en liggen we weer in een deuk. Er worden ook gedichten voorgedragen en zelfs een paar kinderen willen een verhaal vertellen. Best leuk, maar morgen is onze laatste dag in Pai en we willen nog veel doen, dus vroeg tussen de wol!
De volgende dag gaan we weer naar de Canyon. Ik voelde me al een kleine Pocahontas bij het raften, in de Pai Canyon ben ik het echt. Er zijn niet echt grenzen, er is geen toezicht, wederom alles mag en kan. Klimmen doe je zonder gids... Lijkt me vrij levensgevaarlijk (en only in Thailand), maar het is zo spannend. We maken een rondje en zijn dik een uur bezig. Het is echt sporten; balanceren over smalste afgronden en stukjes pad, je evenwicht bewaren, NIET vallen bij het afdalen en jezelf omhoog trekken aan bomen. Het pad is niet echt geplaveid, zoals deze hele vakantie dat niet was. Weer een avontuur erbij. We schieten prachtige plaatjes, jullie mogen ze allemaal zien als we terugzijn.  Terug in het dorp halen we onze was op, ergens achter in een tuin waar we het ook achter hebben gelaten, die brandschoon is. Het was nodig!
En dan zit Pai er alweer op... Met pijn in ons hart gaan we het verlaten, want we voelden ons hier zo rustig en willen eigenlijk niet meer weg. Maar niet voordat we eerst met al onze bagage op de scooter naar het dorp rijden. 2 backpacks, 2 man, 2 rugzakken en nog een beetje. Het levert een nogal hilarisch tafereel op, maar we redden het... We hopen dat de minivan rit dit keer iets minder heftig is dan heen en dat is ook zo. In tegenstelling tot ALLE andere chauffeurs tot nu toe hier, rijdt de chauffeur nu ontzettend rustig. Maar uiteraard heeft hij ook weer iets geks: hij laat namelijk de godganse rit alleen maar boeren. Ik krijg er de afschuwelijk slappe lach van....

Chiang Mai is onze bestemming, het was zo leuk en daarom wilden we daar best nog een tussenstop maken voor we vanaf daar de nachttrein naar Bangkok nemen. We keren terug naar hetzelfde hostel, waar de stokoude receptionist geen woord engels spreekten de hele dag (met koptelefoon) series kijkt met vooral veel mooie vrouwen erin. Je voelt hem al aankomen....: only in Thailand! In Chiang Mai doen we al onze favoriete dingen nogmaals: we eten bij Burgers & Springrolls (de naam zegt genoeg: wat een fantastische tent haha), drinken ’s ochtends koffie bij een super hip(ster) koffietentje van een leuke Japanner, terwijl we dat doen komen elke ochtend de monniken langs en zegenen iedereen die dat wil met een gebed in zangvorm, we gaan weer naar het dure zwembad waar we niet horen, gaan uit bij Zoe in yellow en laten ons masseren door de gevangenismeisjes. Dit keer laten we ons ook nog maar eens masseren door ex-gevangenismeisjes, die dus het programma hebben doorlopen en nu op vrije voeten zijn. Tof. Ze kunnen het echt goed. Tot slot nog een massage op de zondagsmarkt waar we per ongeluk op stuiten. Ongekend en only in Thailand, midden op straat, wel honderd stoeltjes en masseurs, waar je gewoon even tijdens je marktbezoekje kan gaan zitten voor een korte massagebreak. Rob heeft een hele grappige masseur, zijn grote voeten zijn (zoals zo vaak) onderwerp van gesprek en mijn vrouwtje knijpt er ook even in. Toch apart, zo’n enorme vent, dat moest ze even voelen. Het is in elk geval zeker niet de eerste keer dat het benadrukt wordt.

Dan wacht de nachttrein en de laatste dagen Bangkok. Veel te vroeg voor ons gevoel. Met lange tanden stappen we de nachttrein weer in, want hoewel het elke keer mee is gevallen, echt fijn is het niet. Dit keer delen we onze coupe met Chinese meisjes. De een zegt helemaal niets, de ander spreekt gebrekkig engels. Ze zijn in elk geval niet echt op de hoogte van het begrip persoonlijke ruimte en gaan gerust op onze (beneden)bedden zitten of erop staan met hun (blote) voeten en als zij om 5 uur wakker worden houden ze ook zeker hun mond niet. We krijgen de neiging om ze bij een eerder station eruit te sturen, zo van: hier is het, we zijn er. Ze vragen ons namelijk continu of we er al zijn en hoe lang nog. Wees gerust, we deden het niet. ’s Ochtends moeten we daarna 6 uur overbruggen. De nachttrein heeft ons (weer eens te laat) in het (weer eens veel te hete en drukke) Bangkok uitgespuugd, maar we kunnen ons hotel niet of tegen veel te hoge betaling in. We gaan lopen en bereiken per ongeluk de pier waar ook onze Co van Kessel-fietsttocht van vanmiddag staat gepland. We zijn dus alleen 5 uur te vroeg... Hoe we deze hebben overleefd weet ik nog steeds niet. We zijn zo vies, zo moe nog en we hebben geen zin in drukke activiteiten. Na ongeveer een uur voor ons uitstaren boven koffie besluiten we maar een random ‘unlimited’ ticket voor een toeristenboot te kopen. Dan maar 4 uur lang heen en weer varen over de rivier. Het ding blijkt de perfecte uitkomst voor onze dufheid: door de wind worden we weer helemaal wakker en de gids vertelt best leuke dingen. Uiteindelijk blijkt de boottocht ook naadloos aan te sluiten bij het fietsen van vanmiddag: wat we ’s ochtends vanaf het water zien, zien we ’s middags meanderend langs de rivier op onze fietsjes. Zo ook de biggest Buddha, waar we de gids zo’n 6 x (drie keer heen en weer) over hebben horen opscheppen. We zien het gouden 16 meter hoge gevaarte nu in ‘levende’ lijve en het is echt heel.erg.groot. De toer van Co van Kessel (voor de mensen die hem niet kennen: deze Nederlandse man is 30 jaar geleden een fietsttocht voor toeristen in Bangkok begonnen en is een begrip onder Nederlandse toeristen) belooft je “off the beaten path” mee te nemen. Zijn visie is dat de meeste toeristen niet het “echte” Bangkok zien en dat de stad daarom zo’n slecht imago heeft. Het is een veel mooiere stad als je ziet hoe de echte Thai er leven, aldus Co. Wij zijn benieuwd. In ieder geval is het fietsen echt wel leuk en we doen het overal, inclusief de stoep. We hebben ons al zo vaak verbaasd over de scooters, tuktuks en zelfs auto’s die OVERAL, zelfs in de hele smalle steegjes, zich een weg door Bangkok banen, maar nu doen we het zelf. En niet alleen door steegjes en over stoepen, ook dwars door kleine woonwijkjes of over markten, waar een lid van de groep ook gewoon tegen een scooter opbotst, die dus ook gewoon op de markt rijdt...Only in Thailand. Rob: “Op de Albert Cuyp had je allang een hamer op je kop gehad.” En zo is het. Nou, dan die andere kant van Bangkok dus. Die laat de toer zien hoor. Toch volgen we Co niet helemaal in zijn redenatie. Naast dat het heel leuk is om de plekken te zien waar nooit ‘falangs’ (blanken, toeristen) komen, we af en toe spontaan om moeten fietsen omdat monniken net een heilig ritueel aan het uitvoeren zijn, er filmavondjes worden gehouden voor de buurt waar we dwars doorheen fietsen en iedereen bij een buurtoma zit te eten, zien we vooral veel armoede. En niet een beetje, maar gewoon echt. Mensen met flinterdunne versleten vodden aan die hun verschrikkelijk vuile lijf niet kunnen verhullen. Ze liggen midden op straat te slapen, soms missen ze een been of arm.We zien uit elkaar gevallen huizen, graatmagere katjes en ongezond ogende bedelende kindjes. Het maakt bijzonder veel indruk op ons, hoewel de rest van de overwegend Nederlandse groep hier weinig last van lijkt te hebben. Zo roept de vader van 4 uit Tilburg continu hoe “GAAF” het is en hoe mooi de “recycling” waar ze hier aan doen is om te zien. Met recycling bedoelt hij vermoedelijk de zwerver die blikjes verzameld om in te leveren voor geld of mensen die manshoge stapels autoonderdelen onderzoeken op nog iets bruikbaars om op te knappen en te verkopen. Geen idee, maar ‘gaaf’ vinden wij het niet. Indrukken rijker zijn we wel. Na het fietsen snellen we naar het hotel. Het zweterige Bangkok heeft ons nog viezer gemaakt, douchen was nog nooit zo fijn. ’s Avonds eten we buiten Thais en drinken we maar weer eens een bucket, maar verder houden we het rustig.

En hier zit ik dan nu, 19 uur ’s avonds op onze allerlaatste dag.Vandaag deden we vrij weinig, nog 1 dag echt voelen dat we vakantie hebben, geen zin in het drukke Bangkok. Rob brengt een bezoekje aan de barber om z’n ‘backpackersbaard’ af te laten scheren en zo leven we toch langzaam maar zeker naar Nederland toe. Het zwembad op het dak hebben we ook nog even flink benut en de tassen zijn gepakt....

Wat was het mooi,wat was het fijn, ik heb er geen woorden meer voor. Wat een herinneringen. Only in Thailand.

TOT HEEL SNEL! Liefs, Rob & Madelief